Ik sluit de deur en loop naar mijn auto. Samen hebben we haar man thuis gebracht. De plek waar hij weer omringd zal worden door zijn lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen. Mijn eerste contact als uitvaartbegeleidster begon een aantal maanden geleden. Een gezin, waar ik al tientallen jaren geleden voor het eerst kennis mee gemaakt had als doktersassistente, wilde graag met me afspreken. Afspreken om samen het afscheid te bespreken van haar man en hun papa.
Het gesprek was vol emotie, warmte en samenhorigheid. Samen hadden ze al heel veel besproken en ik mocht tijdens dit intieme moment de wensen noteren en aanvullen. Toen ik na het gesprek richting huis reed realiseerde ik me dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem bij leven zou zien.
Het telefoontje kwam eerder dan verwacht. Mijn begeleiding van deze lieve familie mocht ik voortzetten.

Het werd een bijzondere week. Papa mocht bij zijn dochter en haar gezin blijven, op een prachtige plek in de natuur. Opgebaard in een kamertje waar zijn grote liefde, de kinderen maar ook de kleinkinderen bij hem konden zijn tot de dag van het afscheid. De kleinkinderen, zo jong nog, zo betrokken bij het overlijden van hun opa. Samen beschilderde zij de kist en prachtige vlinders. Er werden herinneringsdoosjes gemaakt. Zij liepen regelmatig naar opa en er werden zelfs gesprekken gevoerd met hun lieve opa. Wat was het bijzonder.

Omdat de weersomstandigheden erg mooi waren besloten we zijn afscheid ook te houden op deze prachtige locatie. De plek waar hij zo graag kwam en zoveel uurtjes in zijn leven had doorgebracht.  Een afscheid in kleine kring, in de prachtige tuin, onder een mooie oude boom. Passende muziek en persoonlijke verhalen hebben we samen gedeeld. De kleinkinderen gaven denkbeeldige kusjes via de bellenblaas aan hun opa en daarbij klonk muziek.

Aansluitend aan de afscheidsdienst was er een samenzijn op het terras. Omdat hij zo volop in het leven had gestaan, zou op veilige afstand van elkaar een erehaag gevormd worden door familie, vrienden, dorpsgenoten, collega’s en niet te vergeten zijn “schutterij. 
Na een aantal uurtjes zag ik dat boven aan de dijk de genodigden van de erehaag aan kwamen lopen. Wat waren het veel mensen, heel Indrukwekkend. Voorop kwamen de schutters met hun auto's. Nadat zij zich hadden opgesteld en de haag zich vormde richting de dijk volgde er een vaandelhulde. Wat was het prachtig.

Een grote wens was dat zijn lieve vrouw en zijn eigen kinderen hem zouden begeleiden op zijn laatste stukje van zijn reis hier op aarde. 
De uitvaartbus stond inmiddels klaar.
De kist werd voorzichtig door de familie in de uitvaartbus geschoven en samen brachten we een laatste groet door met de kleinkinderen enkele ballonnen op te laten tijdens het nummer van K3 10.000 luchtballonnen.
Het moment van afscheid nemen kwam dichterbij. Afscheid van zijn familie en van deze hechte gemeenschap.
Langzaam kwam de uitvaartbus in beweging en de muziek van “zijn schutterij” klonk. 
Samen met de 2 dochters liep ik door de erehaag en pikte een traan weg. Ik had het moeilijk en voelde de enorme emotie van zijn kinderen maar ook van de mensen die in de erehaag stonden.
We liepen tot boven aan de dijk en de kinderen stapte bij hun papa en mama in de uitvaartbus. Ik keek achterom en zag dat de genodigden ons nakeken. Ik voelde me trots. Trots dat we samen dit afscheid op deze wijze vorm hadden gegeven. 
Een prachtig mooi eerbetoon aan deze bijzondere man, papa, broer en voor velen een hele goede vriend.
Het was een begeleiding om nooit te vergeten

Met toestemming van de familie mag ik hun bijzondere verhaal en de prachtige foto plaatsen.